TOPLUMSAL ÇÖKÜŞÜN GÖRÜNEN YÜZÜ: BİR ŞEHİR, BİR BEDEN, BİR MESAJ
Şehirde Çıplak yürüyen vatandaş;
Tarihin her döneminde medeniyetlerin yıkılışı, yalnızca savaşla ya da ekonomik çöküşle değil; çoğu zaman toplumların ahlaki, kültürel ve psikolojik deformasyonuyla başlamıştır. Roma İmparatorluğu’nun son günlerinde halkın zevke düşkünlüğü, Bizans’ın son dönemlerinde inançla akıl arasında kopan bağ, Osmanlı’nın çöküş yıllarında devlet aklının liyakatsiz ellere bırakılması… Tüm bu örnekler, büyük yıkımların görünmeyen tetikleyicilerinin toplumsal çürümeler olduğunu gösterir.
Bugünün Türkiye’sinde, sokakta çıplak yürüyen bir bireyi sadece “akıl hastası” olarak görmek, meseleyi yüzeysel yorumlamaktır. O beden aslında bir semboldür. Toplumun sessiz ama derin çöküşünü anlatan bir çığlıktır. Şehir kimliği ile birlikte değerlerini, utanma duygusunu ve toplumsal reflekslerini kaybeden bir halk tablosudur. Gaziantep gibi kadim bir şehirde bile bu olayların sıradanlaşması, aslında Türkiye’nin genel durumuna ayna tutmaktadır.
OLUMLU YANLAR
• Toplumda hâlâ bu tür görüntülere tepki gösteren, “bu normal değil” diyebilen bir kesimin varlığı, değer bilincinin tamamen yok olmadığını gösteriyor.
• Sivil toplum kuruluşlarının ve bazı medya organlarının bu olayları yalnızca magazinleştirmeden, toplumsal bir alarm olarak yorumlaması umut vericidir.
• Halk arasında giderek artan "bu gidişat nereye" sorusu, bir sorgulama bilincinin filizlendiğini işaret ediyor.
OLUMSUZ YANLAR
• Bu tür olaylara karşı duyarsızlık gelişiyor. “Yeni normal” olarak görülmesi, utancın toplumsal hafızadan silindiğini gösteriyor.
• Medya, olayları çoğunlukla sansasyonel hale getirip, neden-sonuç ilişkisini irdelemiyor.
• Yerel yönetimler ve merkezi yönetim, bu gibi olayları bireysel davranışlar olarak görüp, arka plandaki sosyo-psikolojik çöküşe odaklanmıyor.
• Özellikle göç, hızlı şehirleşme, gelir adaletsizliği ve eğitim yetersizliği gibi yapısal sorunlar bu tabloyu büyütüyor.
SONUÇ
Bir bireyin çırılçıplak halde sokağa çıkması, sadece bir akıl sağlığı sorunu değil; aynı zamanda bir toplumun yardım çağrısıdır. O birey kendi dünyasında yıkılmış olabilir; ama toplum, bu görüntülerle birlikte “ortak bilinç”, “toplumsal refleks” ve “ahlaki kodlarını” da yitirmektedir. Gaziantep gibi tarihsel ve kültürel birikimi güçlü bir şehirde bile bu durumun sıradanlaşması, artık sadece bireylerin değil, şehirlerin ve devletin de yardım çağrısı içinde olduğunu gösterir.
Bu tabloyu düzeltmek için yalnızca bireysel değil, kurumsal ve devlet düzeyinde adımlar atılmalıdır. Aksi takdirde çöküş, sessizce ama derinden sürecektir.
OKUYUCUYA SORULAR
1. Toplumda yaşanan bireysel “çılgınlıkları” sadece psikolojik sorunlarla mı açıklıyoruz, yoksa sistemsel bir bozulmanın işareti olarak görebiliyor muyuz?
2. Gaziantep gibi kadim bir şehirde bile bu tür olayların sıradanlaşması, şehir kimliğinin erozyona uğradığını mı gösteriyor?
3. Devlet, belediyeler, üniversiteler bu tür toplumsal çöküşlere karşı nasıl bir çözüm süreci geliştirmelidir?
4. Toplumu yeniden toparlamak için hangi ahlaki ve kültürel temellerden başlamalıyız?