ASİL OLANLAR , VEKİL OLANLAR
Hepimiz memleketimizi ve ülkemizi farklı pencerelerden bakarak seviyoruz. Bakış açılarımız farklı olabilir. Çünkü pencerenin arkasında farklı hikâyeleri olan insanlarız. Lakin ortak gayemiz aslında hep aynı gibi geliyor. Birçok siyasi miting sırasında insanların “ev kira ama memleket bizim” pankartı açması aslında çok kıymetli bir düşüncedir. Hatta samimidir. Özünde gerçekten böyle düşmemiz gerektiği kanaatindeyim. Yakın tarihte yaşadığımız deprem felaketini bir birimizin yarasını sararak ayağa kalktık. O gün bu ülkenin insanları bir kez daha şunu anladı ki toplumsal dayanışma tüm siyasi partilerin çok çok üstünde bir güç yaratıyor. Evi olmayana ev, aşı olmayana aş, işi olmayana iş oluverdik hepimiz. Böylesi günlerde öyle bir dayanışma örneği gösterdik ki gündelik yaşantımızda cebinde akrep var dediğim arkadaşlarımız, dostlarımız hatta sevmediğimiz insanlar bile taşın altına sadece elini sokmadı. Bilakis cebindeki akrebin zehri bile kâfi gelmedi geri adım attırmaya… Özetle bir birimize gerçekten ihtiyaç duyduğumuz her zaman siyaset üstü bir güç bizi bir araya getirdi. Her zaman bunun böyle olacağına inancım tamdır.
Toplum olarak görüşlerimiz ne kadar ayrı ve zıt olursa olsun. Gecenin bir yarısı karşı komşumuzun evinin kapısını çalıp çocuğumu hastaneye yetiştirmek istiyorum diye bir hayali senaryo üretin kafanızda. Hangi zıt görüşten olursa olsun karşınızdaki insan bir an bile tereddüt etmeden hastanenin yolunu tutmaz mı? Bir tane insan yoktur ki ne işim olur canım ne hali varsa görsün diyen.
Seve seve, koşar adımla ve can havli ile hastaneye götürürüz. Hatta o çocuğa kendi evladımız gibi sahip bile çıkarız. Çünkü bizim dinamiklerimizde sosyolojik olarak bu vardır. Ha bir de bahçesine giren tavuk için komşusunu öldürüp kan davası bitsin diye kırk koyun kestiğimiz durumda vardır ancak bu başka bir olayın konusu…
Konu çok fazla dallanıp budaklanmasın çünkü bu yazımda yazdığım her cümleyi özenle seçiyorum ki kimse üstüne alınmasın ancak herkes kendine bir pay biçsin. Ben dâhil!

İnsanların siyasi görüşleri kendini bağlar. Ancak siyasetçilerin yani seçilmişlerin özel bir durumu vardır. Asil olan halktır. Vekil olanlar ise siyasetçi olanlardır.(Milletvekili-İl başkanı-belediye başkanı-dernek yöneticileri vs) Onlar bu dediğim hakka sahip değillerdir. Bir birey siyasi bir partiden ayrılabilir. Bir siyasetçide görev süresi içinde bir siyasi partiden ayrılıp yaşantısına ve sorumluluklarına bağımsız bir şekilde devam edebilir. Bu da çok doğal ve saygı duyulması gereken bir tercihtir. Görev ve sorumluluk bilinci ile kendisine oy veren insanların hakkını esirgemeden ve oy vermeyenlere de aynı saygıyı göstererek hizmet anlayışına devam etmesi zor olsa da kendini gerçekleştirmiş bir birey için başka bir seçenek yoktur. Lakin herhangi bir partiden seçilmiş bir siyasetçinin görev süresi dolmadan istifa etmesi demokratik bir hak olsa da başka bir partiye görev süresi bitmeden geçmesi kelimenin tam anlamı ile siyasi bir aymazlıktır. Profesyonel futbolcular sezonun yarısında ya da sezon bittikten sonra takım değiştirebiliyor. Bu işi sadece para kazanmak için yapan sektörün bile bir kuralı kaidesi var. Ancak bir siyasetçi zırt-pırt parti değiştirmesini hiç ahlaki bulmuyorum. Görev süresi içinde partiden ayrılması gayet insani bir hak iken görev süresi içinde x partiden y partisine geçmek gerçekten etik ve ahali ki mi? Varın buna da siz karar verin. Buradan bir önerme ile yazımı tamamlamak isterim. Tek başına demokrasi de aslında sağlıklı bir sistemi barındırmıyor içinde çünkü halen hepimiz seçilmiş olanları seçiyoruz. Toplumsal mutabakatın önümüze koyduğu bireyleri değil sermaye gücünü elinde barındıran bireyler için sandık başına gidiyoruz. Sonrada günün sonunda ehli olmayanlara verilen güzellik zulüm olarak geri dönüyor. Akıntıya karşı kürek çekmediğiniz bir gün diliyorum. Esen kalın.